Ականջահաճո կապիկությունների շարանը շարունակվում է։ Ներառյալ իբր ՀԱՊԿ-ից դուրս գալն ու կարտոֆելֆյուրերի հետ ձևական «կոնֆլիկտը», որը, չգիտես ինչու, հենց նոր ծագեց՝ տարիներ շարունակ բազմաթիվ ու բազմատեսակ նվաստացումներից հետո...

Վստահաբար փաստում ենք, որ երեկվա հանրահավաքին ոստիկանության կողմից լուսաձայնային հատուկ, ենթադրաբար «Զարյա-3» տեսակի միջոցները կիրառվել են խաղա՛ղ ցուցարարների նկատմամբ։ Դրանք գործածվել են առանց նախազգուշացման, առանց զանազանելու, որ ցուցարարների թվում էին կանայք, երեխաներ, տարեցներ։ Ընդ որում դրանք նետվում էին նույնիսկ ոստիկանական պատնեշից մեծ հեռավորության վրա գտնվող, պարզապես կանգնած մարդկանց ուղղությամբ։ Օբյեկտիվ քննության դեպքում սա ունենալու է քրեաիրավական լրջագույն հետևանքներ։

Ազգային ժողովի ներսում և դրսում՝ համապատասխանաբար պատգամավորներին (վերջիններիս «բարի» ավանդույթի ուժով հիմնականում՝ հարվածում էին թիկունքից) և խաղաղ ցուցարարներին բացահայտ ապօրինի միաժամանակյա բռնությունների ենթարկելու դեպքերը գնահատելիս, ԱՄՆ-ի դեսպանը խաղաղ ցուցարարներին կոչ արեց լինել պատասխանատու...

Հայ մարդը, զինվորը կարող է լինել խրոխտ ու քաջազուն, արիական և ասպետական, բայց ո՛չ հպարտ ու հայհոյող: Հայաստանի հպարտ քաղաքացի֊ արտահայտությունը չարը Նիկոլի բերանով ներմուծեց Ազգի մեջ, որ հեշտ պառակտի, ավելացնելով մեղքի տոկոսը:

Նիկոլ Անհողն ԱԺ ամբիոնից հայտարարել է. «ՀԱՊԿ ղեկավար երկրներից մեկը հայտարարում է, թե 44-օրյա պատերազմը նախապատրաստելուն մասնակցել է, քաջալերել է, հավատացել է, ցանկացել է Ադրբեջանի հաղթանակը։ Բա դրանից հետո ես պետք է գնամ Բելառուսի նախագահի հետ ՀԱՊԿ ֆորմատով նստեմ հարց քննարկե՞մ, բա դուք չե՞ք խոսում արժանապատվությունից, սկզբունքայնությունից և այդպես շարունակ... Ես Բելառուս չեմ այցելի, քանի այնտեղի նախագահը Ալեքսանդ Լուկաշենկոն է...»:

Աբրահամ Գասպարյանի նկատմամբ երեկվա վայրագությունն արդարացում չունի։ Թողնես մինչև Վաշինգտոն կգոռան Հայաստանում ազատ խոսքի ու ժողովրդավարության մասին, իսկ լրագրողական համայնքի համերաշխության մասին վաղուց չեմ էլ ուզում խոսել։ Ինչպես երկիրն է պառակտված, այնպես էլ երկրի լրագրողական համայնքը։

Յուրաքանչյուր նորաստեղծ ու դեռևս անավարտ պատերազմի մեջ գտնվող պետականության գոյության անբեկանելի նախապայմաններից մեկն ուժեղ և կենտրոնաձիգ իշխանություն ունենալն է կամ, ավելի դաժան, բայց ուղղակի արտահայտությամբ՝ ազգակենտրոն բռնապետության առկայությունը: Հայկական նորագույն շրջանի պետականությունն իր ավելի քան 30-ամյա կենսագոյության ընթացքում, ունենալով չորս ղեկավարներ, գրեթե միշտ էլ առաջնորդվել է հենց այդ սկզբունքով: Սակայն, եթե առաջին երեքի դեպքում բռնապետությունը, իր ճչացող թերություններով հանդերձ, եղել է ազգակենտրոն, ապա չորրորդի դեպքում այն ազգակործան է:

Ոնց տեսնում եմ` Նիկոլը հարմար է պաշտոնյաներին, ովքեր կազմում են բնակչության մոտ 8-10%-ը, հարմար է մեծահարուստներին, ովքեր կազմում են 1%-ը, բայց նրանց հրահանգին է ենթարկվում էլի մոտ 10%-ը, ովքեր անծպտուն ենթարկվելու են էդ 1%-ին. հարմար է ճենճոտներին, ովքեր մի 15% կան, հարմար է ոստիկաններին` դա էլ 3%, ու եթե անտարբերների 30%-ն էլ գումարենք, կստացվի բավականին մեծ զանգված։

Մեր ժողովրդի համբերության ցիստեռնը բառի ամենաուղիղ իմաստով արյունով է լցված:

Երկրի ղեկավարը այսօր մի շարք հայտարարություններով հանդես եկավ, որոնք ավելի շատ նման էին ինքնաարդարացման և ինքնախոստովանական ցուցմունքի։ Օրինակ, արդարացում է այն, որ սահմանադրության փոփոխության պահանջը դրված չէ Ալիևի կողմից, այն պնդումը, որ ԼՂ ժողովուրդը նախկին իշխանություններին պետք է եղել իրենց իշխանությունը պահելու համար, այն, որ նա ասում է` իբր ցանկություն չունի հանդիպել Սրբազանի հետ, սակայն բոլորիս համար ակնհայտ է, որ նա վախեցած է։